Döntjes - Rappelsnut Jan - Döntjes, Lüdsnacks, Dänze, Leeder un Riemels för Jung un Old!
Hauptmenü:
Een Anekdote (Döntje) hett as Grundlag meist een besünner Egenart vun een Kerl oder een Frau. Meist is dat een komisch Begevnis, de sick afspeelt hett, aver ahn Anspröök an de Literatur.
Un een Döntje is de plattdütsche Utdruck för een meist lustig, utdacht Vertellens oder een würklich passeert Saak.
Typsch för een Döntje is, dat sowat blots in den nedderdütschen Spraakruum vorkümmt, besünners kort is un op een överraschendes End rutlopen deit.
Apen to’n Lachen bringen
De Dübel seggt to dree Lüd:
“Wenn ji dree Opgaben schafft, denn gev ick juch Seelen free.
Ji all dree könnt ja goot snacken, dorum ward ji dat schaffen.
„Kiek dor de dree Apen. Wenn ji dat schafft, blots mit juch Snackeree
den ersten to’n Lachen,
den tweeten to’n Flennen un
den drütten dorto bringt, dat he sick friewillig wedder in den Käfig sparren lett,
denn gev ick juch Seelen free.“
Der erste arbeitet bi Mercedes, gung to den ersten Apen un snackt un snackt.
De Aap keek em gar nich an un interesseert sick gar nich för em. De annern just so.
„Af mit di in de Höll“, schriet de Dübel.
De tweete von Microsoft harr dat noch leeger: vun den ersten Apen wurd he utschimpt, vun den tweeten anspeet un de drütte bit em in’n Mors.
„Af mit di in de Höll“, schriet de Dübel wedder.
De Letzte arbeit bi de Post.
He geiht to den ersten Apen, flüstert em wat in’t Ohr un
de Aap lacht, dat de Balken scheef wurn.
De tweete Aap weent as een Slotköter.
De drütte Aap schriet ganz fürchterlich op, springt in den Käfig, makt de Döör achter sick to un sluckt den Slötel dal.
De Dübel much dat meist nich glöben.
„Wo hest du dat denn anstellt“, stamert he
De Postminsch vertellt:
„Den ersten heff ick vertellt, wo ick arbeiten do,
den tweeten, wat ick verdeen und
den drütten heff ick seggt, dat de Post noch niege Mitarbeiter söken deit.“
Avkat kann räken
Wat för Antwurten kriggst du, wenn du een Husfru un een Avkaten fragst, wat 4 + 4 gifft?
De Husfru seggt: „8“
De Avkat makt de Dör to un fragt: “Wat för’n Ergebnis wöllt se denn hebben?“
Bart afraseeren
Fragt de Putzbüdel (Friseur) den Jung:
„Wöllt wi wetten, dat du dien Vadder nich wedderkennen würd’st, wenn ick em den Schnurrbart afraseeren würd?“
Anter de Jung. „Wöllt wi wetten, dat se denn ok keeneen wedderkennt?“
De Swindel
Buer Bernd Mackenton hett Besök: een Herr vun de Versäkerung is kamen, een Füerversäkerung aftosluten. Aver de Buer is wat mistruisch. He kann un kann nich glöven, dat de Saak reell is.
„Tjä“, seggt he, „wenn mi da Huus nu afbrennt, denn meent se, krigg ick teindusend Mark utbetahlt?“
„Jawoll, denn kriggt se vun uns Gesellschap teindusend Mark Schadenersatz!“
„Tjä, un ick betahl man grad eenhunnert Mark?“
„Gewiss“, seggt de anner, „eenhunnert Mark in een Johr.“
Bödermannsbuer denkt scharp na. Denn fragt he nochmal: „Wenn mien Hus afbrennt, krigg ick teindusend för mien hunnert?“
„Ja, Mann, könnt se dat denn nich glöven?“
„Tjä, ick weet nich, mi dücht, dat stimmt nich, dor is noch een Haken bi – för hunnert Mark – teindusend Mark – dor stickt doch wat achter – “
„Aver Brödermannsbuer, dorför sünd se doch in de Versäkerung!“
Der Buer knippt dat eene oog to, kiekt den annern so’n beten vun de Siet an un fragt: Tjä, un wenn ick dat nu selber ansteken do, hä, denn ok?“
„Nee, Mann, denn atürlich nich!“
„Kiek an!“ seggt Mackenton, „wenn ick mi dat nich dacht harr: also dor stickt de Swindel!“
